Tekst: Otto de Man
Het is maart 2020 en Nederland wordt overvallen door de coronacrisis. Brabant wordt het hardst getroffen. Veel zieken, veel ziekenhuisopnames en veel overledenen. Het dagelijkse leven wordt nagenoeg tot staan gebracht. We leren afstand houden, in de elle boog te hoesten of te niezen en vaak de handen te wassen.
Wat betekent die situatie voor Escharen? Het vrijwilligerswerk en het verenigingsleven komen stil te liggen. Geen kinderstemmen op het hockey- en voetbalveld. De basisschool “De Ester” sluit de deuren en ook “ het Esters Uurke” wordt gestopt. Covid-19 heeft het dorp in de greep. Er wordt door de muziekvereniging “Eendracht” en het koor “Unisono” niet meer gerepeteerd.
De instrumenten gaan in de koffers en de stembanden krijgen rust.
Toch wordt uit deze groep muzikanten een prachtig idee geboren: De muziekvereniging en het koor gaan samen “ het Dorp “ van Wim Sonneveld spelen en zingen. Eerst wordt de tekst van “het Dorp” bewerkt en wel zo dat iedereen Escharen kan herkennen in de situatie van het nieuwe en onbekende virus. De teksten vliegen door app en e-mail heen en weer. Door een uitbarsting van onvermoede creativiteit is de tekst vrij vlot klaar.
De muziekvereniging heeft de instrumentale versie van “het Dorp” eerder klaar dan het koor en gaat vast online.
Net als de muziekvereniging is ook het koor thuis aan het oefenen en maken de koorleden opnames van zichzelf en sturen die naar de dirigent van het koor. Hieronder zal ik wat uitspraken opschrijven van koorleden, die alleen of in een klein groepje aan het oefenen zijn.
*Omdat ik het een super leuk project vind, omdat ik het liedje geweldig vind, omdat het gaaf is om
samen iets te maken”.
*Ik vond het achteraf ook best leuk om te doen en het geeft voor mijn gevoel het idee dat we,
ondanks dat alles anders is, toch supergoed bezig zijn als koor!!
*En ook wel een beetje trots, omdat we het klusje toch maar geklaard hadden, temeer omdat Toon
na de verzending ons mededeelde dat hij ook trots op ons was.
*Tafel verzet, mooi schilderij er achter, vrolijk gezicht en zingen maar.
*Mooi Tonny, niks meer aan doen.
*Leuk om te doen, maar we zijn een koor en dat zijn we gewend, samen zingen, dat is het!!
*Ik denk dat de test-mix van alle opnames, die wij allemaal ontvangen hebben, er toch best mag
zijn. Prima resultaat en alle moeite is toch niet voor niets geweest.
*Achteraf is het leuk geweest om dit te doen. Ik hoop dat we nog eens zo’n project oppakken,
maar dan met begeleiding van Wim op de piano en een leuke altpartij.
*Het is (achteraf) erg mooi om “samen” tot dit resultaat te komen.
Zo maar een handvol reacties van de koorleden. Het enthousiasme over het project is zeker terug te lezen in de uitspraken. Maar het was ook hard werken om in je eentje een partij te zingen zonder steun van het koor en de dirigent. De muziekvereniging en het koor hebben laten zien dat, in deze voor iedereen lastige tijd, muziek gemaakt kan worden waaraan makers en luisteraars plezier beleven.
Toch is er een verlangend uitzien naar een repetitie waar we met zijn allen lekker zingen en Wim op de piano ons begeleidt. Dat het koor sommige stukken moet over zingen en weer en nog een keer is geen probleem. Zonder gemopper doen we wat Toon ons vraagt.
Wat willen we zo’n repetitie weer graag.
De toekomst is onzeker, hoelang zal dit duren? Totdat er een vaccin gevonden is, dat ons helpt bestand te zijn tegen het virus. Duurt dat nog enkele maanden, een jaar of jaren?
Niemand, die dat precies weet. Maar één ding is zeker, we gaan echt wel een keer zingen.
Otto.
